Verse pasta met de paplepel
Als kind kreeg ik een stukje deeg om te kneden terwijl mijn mama of nonna of zia het echte werk klaarspeelde. Ik keek naar het kneedwerk en probeerde te volgen en wat een karwei!
Als mama van 2 zie ik mezelf van positie aan tafel veranderd, en ik zie mijn kindjes met nieuwsgierige oogjes meekijken, hopend op een balletje deeg om mee te mogen doen!
Heerlijk vond/vind ik het om te zien hoe die mama-handen met liefde de gnocchi-balletjes maken of de cannelloni draaien. Nothing beats the real work, right?
In de supermarkten kun je dan ook kiezen qua pasta tussen de allergoedkoopste huismerken, de Belgische pioneers die maar wat doen, de Italiaanse klassiekers en hier en daar een trendy of hipster merk, en dan nog de koeltoog die de verse pasta's verkoopt. Merken als Soubry of Panzani of Miracoli, asjeblieft koop die niet. Geen al bronzo, geen farina di grano duro, geen authentieke bereidingswijze. But yeah, whats in a name?
Ik koop mijn passata in de winkel want die is goedkoper
Tradities die eeuwenlang meegaan, die gaan tegenwoordig verloren. Waar de supermarkten veel terrein wonnen. All-in-one, je kan in de supermarkt je brood, tijdschrift, vlees, zuivel én ondergoed kopen. Waarom zou je al die speciaalhandels een voor een opzoeken als die niet kunnen concurreren met supermarktprijzen. We winnen tijd én geld door enkel naar de supermarkt te gaan. Italianen verleren de stiel om hun eigen passata in te maken omdat het gemak van de flessen in de winkel te kopen primeert. Bovenop is het goedkoper om te kopen dan zelf te maken. Het jaarlijks bewaren van 100+ lege passata-flessen, en alle tools die je nodig hebt om ze te maken, dat is een karwei op zich! Heb ik je al eens verteld over die ene passata fles die was gebarsten na 2 maanden en het opkuisen ervan was geen pretje. Hier een interessant artikel over onze tomaten uit blik: https://www.apache.be/2019/10/04/de-vuile-waarheid-achter-een-blikje-tomatenconcentraat/?sh=71eef41416836692b340e-1558895614
Hoe verser, hoe beter
Sinds de jaren 90 hebben we met zijn allen broodbakkers zien industrialiseren of verdwijnen. Eigenlijk quasi alle ambachten. Weinigen hielden stand, maar degene die wel stand hielden, zijn de echte artisanale beroepen. Denk maar aan een warme bakker die zelf zijn donuts nog maakt, of een natuurslager die zijn eigen worsten draait. Of een verse zuivelboer waar je kazen kan kopen die je nooit in de supermarkt vindt. Zoveel voorbeelden, maar ik geloof keihard in de stap terug naar vroeger. We betalen plots met zijn allen liever meer voor een bio-yoghurt of gaan liever langs naar de markt voor een seizoensgebonden groentenpakket. Dan is het toch meer dan ooit duidelijk dat we kwaliteit kiezen boven prijs!
Waar familieleden en tradities samen overlijden
Mijn nonna runde jarenlang een eigen restaurant, en als ze thuiskwam na een lange dag werken, begon ze opnieuw in haar keukentje met eten klaar te maken voor iedereen die haar kwam bezoeken. Haar tafel puilde altijd uit van bezoek, mijn nicht, mijn zio, de buurvrouw... En koken werd me dus op die manier meegegeven. Op mijn 9de was ik mijn nonna aan het helpen met lange vellen lasagnadeeg te maken. Ze rolde ze uit en hing ze in haar pastadoeken over de zetel en de stoelen (hoe eenvoudig maar pienter!). En terwijl zag ik haar in elkaar zakken en ik probeerde haar op te vangen. De huisarts vond niet goed wat er scheelde en gokte op een blaasontsteking. Meerdere foute gokken deed onze familiehuisarts. Enkele maanden later overleed mijn lieve nonna aan darmkanker. Geliefd dat ze was, ontroostbaar de familie was. De eettafel werd opgeborgen en de familie kwam enkele jaren minder samen. Heel veel jaren later hebben we het verdriet een plaats kunnen geven, samen met nog meer mensen die we hebben moeten afgeven, zoals mijn papa. Maar afgelopen Kerst, heb ik die warme tafel terug mogen meemaken, ondanks het prille verlies van onze liefste Zio Gilberto. We deelden de tafel opnieuw en konden veel warme herinneringen naar boven halen tijdens een lekker etentje.
Social Media
Jarenlang worstelde ik met het idee om die tradities levende te houden. Maar nu mijn ambitieuze ik zich een weg baant in het ondernemerschap, vind ik een platform om deze te delen met jullie. Ik ga op zoek naar traditionele gerechten, en deze kan ik delen met jullie via Facebook, Instagram en nu ook sinds kort deze blog! In La Paz, Bolivië, zaten we een excursie te boeken in een klein kantoortje.
We vroegen om Chacaltaya te bezoeken, het hoogste ski-station ter wereld. Maar er valt niets te zien zei het jonge meisje van hooguit 18 jaar oud. Ja maar om op een hoogte van 5450 meter te zijn, is het zalig om dat met de auto te kunnen doen. De kleuren van gesteente en gebergte op die ijle hoogte, zijn vaak glamoureus mooi!
Met haar smartphone in haar hand was haar aandacht al verslapt. We vroegen haar als we daar cocathee konden drinken en wanneer het oogstfestival was. Ze keer maar raar op, want die tradities van weleer daar hadden zij en haar neven en nichten geen zin meer in. Reggaeton en Westerse popmuziek, zeker niet jaarlijkse folklore dansjes in traditionele kledij. Ik voelde me triest toen ik naar buitenwandelde.
De tradities van families verliezen wereldwijd populariteit. De trends zijn snel en wegwerp, terwijl ik meer en meer verliefd word op langzaam en duurzaam. Aan de andere kant van de wereld in Indonesië luisterde ik graag naar Gamelan-muziek. Maar aan het tankstation in Surabaya hoorde ik Lady Gaga met Pokerface door de luidsprekers. Naast een tempel. Terwijl werden we aangetikt om een selfie te maken met enkele locals. Omgekeerde wereld.
Sales vs. Skills
Soms vind ik het moeilijk om te zien hoe sommige ondernemers
uitmuntend scoren op hun marketing en sales, maar authenticiteit
gaat compleet verloren. Just give it a name & we zullen zien
hoeveel we verkopen.
Zo werkt dat niet bij mij, het moet echt zijn, zoals het hoort.
Desalniettemin vind ik mascarpone-mousse met speculaas ook wel
lekker, maar je zal het mij niet tiramisu horen noemen ;) Of een
Mexicaanse benaming geven aan een gerecht waar paprika in zit,
maar geen flauw idee hebben wat er eigenlijk écht in dat gerechtje
hoort?
Als kleine zelfstandige hoor je te weten waar je jezelf onderscheidt van je conculega's. Ik vond mijn plekje, zo auto-didactisch ik kan zijn: authentiek, traditioneel, zoals het vroeger was. Ik doorzoek alle manieren, test alles uit en kom altijd op hetzelfde uit: vroeger was alles beter, maar als je de moderne tools gebruikt, kun je even ver geraken! Zo bedoel ik dus mijn pastadeeg maken met de Kenwood Major keukenrobot, maar met de hand uitrollen! Werken met artisanale producten van een bio-molen en mijn onderdompelen in de kennis van Italiaanse familie-leden.
Je zou ervan versteld staan wat je eigen oma weet over het gebruik van een passe-vite of in mijn geval mijn zia Flavia die volgens mij alle bloemsoorten in de wereld heeft gebruikt voor pasta en je kan vertellen welke substituten even goed zijn!
Soms geraak je op Social Media verder door de juiste hoeveelheid sponsors of de ultieme foto online te zetten met de juiste hashtags. Maar hoe het gerecht proeft of welke ingrediënten je hebt gebruikt maakt dan precies veel minder uit, wel het aantal likes.
Hier een hilarisch artikeltje over authenticiteit en benamingen van gerechten :D
http://www.meemalee.com/2012/10/eat-and-rise-of-culinary-travesty.html